آرشیو مرداد 1394
ﺁﻭﺍﺭﻩ ﯼ ﻣﺤﮑﻮﻣﯽ ﻫﺮ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻏﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ
ﺩﺭ ﻣﺤﮑﻤﻪ ﯼ ﻗﺎﺿﯽ ﺍﺯ ﺻﺤﻨﻪ ﻗﻠﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ
با کی بکند شکوه بیچاره ی ﺗﺒﻌﯿﺪی
ﺻﺪ ﺳﯿﻠﯽ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺳﺘﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ
روزی که تو می رفتی با آینه می گفتم
ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﻤﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ
ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ آن لحظه که برگشتی
ﻋﺎﺩﯼ ﻧﺸﻮﺩ ﺩﯾﮕﺮ ﻋﺸﻘﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ
فردا ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻓﺴﺮﺩﻩ
ﺩﺭ ﺑﺴﺘﺮ بیماری تنها شد و ﺳﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ
ﺍﯼ ﻣﺎﯾﻪ ﯼ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻣﻦ ﺑﺮﺩﺍﺭ
ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻧﻤﯽ ﯾﺎﺑﺪ ﺑﺨﺘﯽ ﮐﻪ ﺭﻗﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ
ﮔﺮﺩﯾﺪﻩ ﻋﺴﻞ ﻭﯾﺮﺍﻥ، ﺍﺭﮒ ﺩﻟﻢ ﺍﺯ ﺑﻨﯿﺎﻥ
ﺻﺪ ﻟﺮﺯﻩ ﻭ ﭘﺲ ﻟﺮﺯﻩ ﺑﺮ ﮔُﺮﺩﻩ ﯼ ﺑﻢ خورده
هر چند که اندیشه کنم ﺧﻮﯾﺶ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ
راهم ندهی ثانیه ای ﭘﯿﺶِ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ
حیرت زده ﺩﺭ مکتب ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ پرﺳﺘﯽ
ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﺗﺮﯾﻦ ﻭﺍﻟﻪ ﯼِ ﺩﻝ ﺭﯾﺶ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ
آیین من و مسلکم از مذهب عشق است
گاهی نتوانم به در از کیش تو باشم
کشکول پر ازقصه ام ازحوصله خالیست
هو میکَشم از غصه که ﺩﺭﻭﯾﺶ تو باشم
ﺩﺭ ﻫﺮ ﺳﻪ ﺟﻬﺖ ﺭﺍﻩ ﻣﺮﺍ بسته ای از رخ
ﻫﻢ ﻣﺎﺗﻢ ﻭ ﻫﻢ ﭘﺎﺗﻢ ﻭ ﻫﻢ ﮐﯿﺶ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ
ﺍﯼﺣﻀﺮﺕﺟﺎﻧﺎﻧﻪ ﻧﻪﯾﮏﺭﻭﺯ ﻭﺩﻭ ﺭﻭﺯﺍﺳﺖ
ﻋﻤﺮیست ﮐﻪپیوسته ﻫﻢ ﺍﻧﺪﯾﺶﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ
بانو عسلم دشت وجودم ﺷﻮﺩ ﺁﺗﺶ
یک لحظه اگر ﺑﺎﻋﺚ ﺗﺸﻮﯾﺶ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ
ای نگاهت منشاء شعر و غزل
ای لبت شیرین تر از قند و عسل
بی گمان در بینِ مردم می شود
خنده هایت موجب ضرب المثل
بس که جذّابی خدا زد بوسه ها
روی زیبای تو را روز ازل
سال ها در کوچه باغ دلگشا
دلبری می کردی از شیخ اجل
بوی غربت روز و شب گیرد دلم
هر زمانی می شوی دور از محل
آنقَدر دور و برت پر می زنم
تا وجودت را بگیرم در بغل
بین لب های من و لب های تو
بوسه ها باید شود رّد و بدل
مشکل است اما برای دیدنت
ای عسل بانو بیابم راهِ حل
یک نفس ﺍﺯ ﻏﻤﻢ ﺁﺯﺍﺩ ﻧﮑﺮﺩﯼ،ﮐﺮﺩﯼ؟
گـذری بـر مــنِ ناﺷﺎﺩ ﻧﮑﺮﺩﯼ،ﮐﺮﺩﯼ؟
روزنی را که هوایی برساندبه درون
اندکی در قفسایجاد نکردی،کردی؟
سالها رفتﻭ ﺑﻪ ﺫﻫﻨﺖ ﻣﺘﺒﺎﺩﺭ ﻧﺸﺪﻡ
گاهی ﺍﺯﺧﺎﻃﺮﻩ ﻫﺎ ﯾﺎﺩﻧﮑﺮﺩﯼ،ﮐﺮﺩﯼ؟
نشدی همره ما بر ضد ضحاک زمان
حــذر اﺯ مظهـر بیداد ﻧﮑﺮﺩﯼ،ﮐﺮﺩﯼ؟
لاله را مفتیِ ظالم گذراند از دم تیغ
کُشته را دیدی وفریادنکردی،کردی؟
سرخَم ازتندر توفانی وقَدریﺣﺮﮐﺖ
ﺑﺮ خلاف ِ جهت ِ باد ﻧﮑﺮﺩﯼ، ﮐﺮﺩﯼ؟
در دلم بـود بگویم به تو بانو عسلم
ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍﺟﺰ ﺑﻪ ﻏﻢ ﺁﺑﺎﺩ ﻧﮑﺮﺩﯼ،ﮐﺮﺩﯼ؟
ﺳﺎﺯﻡ ﺑﺸﮑﺴﺖ ﺁﺧـــــﺮ ﺍﺯ ﺁﻫﻨﮓ ﺻﺪﺍﯾﺖ
ﺍﯼ ﺩﻭﺳﺖ ﮐﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﻟــﻢ ﮐﺮﺩﻩ ﻫﻮﺍﯾﺖ
یک بار ﭼﺮﺍ ﻭﺍ ﻧﮑﻨﯽ ﭘﻨﺠــــــــــﺮﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ
ﮐـــــــــــﺰ ﺭﺍﻩ ﻫﻮﺍ ﺑﻮﯼ ﮔﻞ ﺁﯾﺪ ﺯ ﺳﺮﺍﯾﺖ
ﺍﺯ ﮐــــﻮﭼﻪ ﯼ ﻣﺎ مثل نسیمی ﮔﺬﺭﯼ ﮐﻦ
ﻣﯽ ﻣﯿﺮﻡ ﺍﮔــــــﺮ ﮐﻢ ﺑﺸﻮﺩ ﻣﻬﺮ ﻭ ﻓﺎﯾﺖ
ﭼﻨﮕﻢ ﺷﻮﺩ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﺳﻪ ﺗﺎﺭﻡ ﺑﻨــــــــﻮﺍﺯﺩ
ﻭﻗﺘﯽ ﺑﺴﺮﺍﯾﻢ ﻏــــــــــــﺰﻟﯽ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﺮﺍﯾﺖ
ﺑﯽ ﺗﺎﺑــــــــــﻢ ﻭ ﯾﮏ ثانیه ﺁﺭﺍﻡ ﻧــــﺪﺍﺭﻡ
ﺑﺎﺯﺁ ﮐﻪ ﺑﯿﺎﻭﯾﺰﻡ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺯﻟﻒ ﺭﻫــــــــــﺎﯾﺖ
ﺣﯿﺮﺍﻥ ﺷﺪﻡ ﺍﯼ ﮔﻞ ﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﻗــــﺪﺭ ﻧﺪﺍﻧﯽ
باﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺣﺴﻨﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺩﺍﺩﻩ ﺧﺪﺍﯾﺖ
ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﻋﺴﻞ ﮔﻮﺷﻪ ﯼ ﭼﺸﻤﯽ ﺑﻨﻤﺎﯾﯽ
ﺑﺮﺧﯿﺰﻡ ﻭ ﯾﮑﺒﺎﺭﻩ ﮐﻨﻢ ﺟﺎﻥ ﺑﻪ ﻓـــﺪﺍﯾﺖ
ڪم عشوه بڪن اے بت بیدادگر من
زیبا شده اے تا ڪہ بسوزے جگر من
با ناز و ادا ڪوچہے ما را گذرےڪن
تا بوسہ بہ پاے تو زند چشم تر من
افتاده ام از درد و در آینده نیفتد
دیگر بہ سرِ ڪوے تو گاهے گذر من
آخرچہ خطا سرزده از ما ڪہ بہ ناگہ
رفتنـد رفیقـان همـہ از دور و بــر مـن
توفنده تر از سیلِ فنا در بدرم ڪرد
شورےڪہ درین عاشقےآمد بہ سر من
در مرڪزِ قلبم بنشان تیرِ غمت را
حالا ڪہ موافق شده اے با ضرر من
مے ڪرد شڪوه رخ مهتاب تداعے
قرص قمرت را عسلم در نظر من